Στου φάρου το δωμάτιο

Στου φάρου το δωμάτιο ο κόσμος διαφέρει
κι αλλάζουν τ’ αξιώματα κι οι κοσμοθεωρίες:
εκεί παιδιά πηγαίνουνε και επιστρέφουν γέροι,
στη μοναξιά δουλεύοντας σκληρές υπερωρίες.

Τη μέρα η σκέψη πνίγεται στης θάλασσας το στόμα,
Φιλτράρεται στην άβυσσο και βγαίνει από τα βράγχια.
Τη νύχτα περιορίζεται μες στου φανού το δώμα,
γλιστρώντας απ’ τις σπίθες του στα κοφτερά τα βράχια.

Νωρίτερα απ’ το σούρουπο αδειάζει η ταμπακιέρα,
Κι οιγόπες συγχρωτίζονται σαν ψάρια στο τασάκι,
Στον τοίχο στάζουν δάκρυα –δεν είναι η Πλατυτέρα–
κι οι πύργοι ολισθαίνουνε στο γλιστερό το σκάκι.

Γεμάτο συναισθήματα το γυάλινο ποτήρι,
Αγάπες ξεχειλίζουνε πνιγμένες από πείσμα.
Η πιο συχνή απόδραση:το ίδιο παραθύρι,
Με θέα πάντα αλλιώτικη, ανάλογα το πρίσμα.

Ο φύλακας αιχμάλωτος στην πλήρη ελευθερία,
μοιραία αναλογίζεται αν ήταν το γραφτό του,
αν ήταν το επάγγελμα η πιο καλή ευκαιρία,
να ψάξει στα ενδότερα να βρει τον εαυτότου.