Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Όταν τελειώνει μια Κυριακή
Και μαζεύονται κοπάδια
τα θραύσματα και οι μνήμες
ξέρω, ήδη, ποιος θα ’ναι ο θάνατος της επόμενης ημέρας

Όταν τελειώνει μια άνοιξη
Και μεθυσμένα πουλιά,
όλα τα απάνεμα σαράκια,
φαγώνουν κάθε σημείο από μέσα μου,
ξέρω, ήδη, και μιλάω, και συζητάω, για το θάνατο της επόμενης
ημέρας

Όταν τελειώνει ένα όνειρο
Αποχαιρετώ τη θύμηση μου
Πάσχω την ελπίδα μου
Είμαι αυτό που ξέρω ότι θα ’ρθει,
αυτό που μιλάω,
αυτό που συζητάω.
Είμαι ο θάνατος της επόμενης ημέρας.