Φύτρας Λευτέρης
Τίτλοι
Περιγραφή:
Πειθαρχία στο πολιτικό κόμμα σημαίνει: η τήρηση από όλους ενός κώδικα ηθικής συνέπειας τόσο στα ιδεολογικά όσο και στα οργανωτικά θέματα. Καθένας “εφ’ ω ετάχθη”.
Παραδοχή του ανωτέρου στελέχους και υπακοή στη λήψη αποφάσεων από την πλειοψηφία και σεβασμός στην εκτέλεσή τους.
Η διάρθρωση του κόμματος πρέπει να είναι τέτοια, ώστε κάθε υπεύθυνο όργανο να “ακούγεται” επί “ίσοις όροις”. Απόλυτη ελευθερία ελέγχου και προτάσεων. Από τη στιγμή όμως που λαμβάνεται η απόφαση σύμφωνα με τις προβλεπόμενες διαδικασίες, όλα τα όργανα πρέπει να υπακούουν τυφλά.
Αυτό προσθέτει δύναμη στο κόμμα αλλά επιβάλλει στον αρχηγό του να είναι δημιουργός, πρωτότυπος σε σκέψεις και αφοσιωμένος στην κοινή προσπάθεια.
Περιγραφή:
Το ψιλόβροχο έπεφτε σαν χάδι στο φτωχό χωματόδρομο. Η αβρότητα της φύσης σ’ ένα σκηνικό πείνας και θανάτου. Ο κυρ-Νίκος, τρεις πόρτες πιο κάτω πέθανε χτες, την κυρα-Ευανθία τη σήκωσαν στα χέρια, διπλωμένη σε μια κουβέρτα και τη φόρτωσαν στο κάρο του δήμου με δυο άλλους νεκρούς. Η γειτονιά λιγόστευε. Το ψιλοβρόχι, στόλισμα και μαζί ιδιότυτο μοιρολόγι, συνέχιζε να δροσίζει το πρόσωπο της μικρής γειτονιάς. Το ξαφνικό φρενάρισμα του γερμανικού φορτηγού άλλαξε με μιας το σκηνικό. Το γρύλισμα των τροχών πάνω στην άσφαλτο, ίδια κραυγή αγριμιού. Εκεί στη στροφή προς το χωματόδρομο γίνανε όλα.
Δύο γερμανοί με το πιστόλι στο χέρι, κυνηγούν ένα ψηλό, λιγνό άντρα, που ‘χε κιόλας πετάξει καταμεσής του δρόμου ένα σακί σιτάρι. […]
Περιγραφή:
[…] Περπατούσα αμέριμνος στην οδό Αγχιάλου διακόσια περίπου μέτρα από το σπίτι μας της οδού Γυθείου. Ξυπόλυτος με ψώρα στα χέρια αλλά καθαρός και χορτάτος γιατί, όπως θυμάσαι, μας φρόντιζαν με επιμέλεια οι γονείς.
Ξαφνικά αισθάνθηκα πίσω μου ένα άγριο χτύπημα, να πετάγομαι μπροστά δυο μέτρα και να ξαπλώνω μπρούμυτα φαρδύς-πλατύς. Νόμιζα εκείνη τη στιγμή, ότι θα πέθαινα. Μια τεράστια γερμανική μπότα σταμάτησε δίπλα στο κεφάλι μου κι εγώ δειλά-δειλά κοίταξα να δω τι θα συμβεί. Σε λίγα δευτερόλεπτα μέτρησα το μάκρος της ζωής που μου είχε απομείνει. Νόμιζα ότι θα ακολουθούσε κλοτσιά στο κεφάλι μου. Ευτυχώς η μπότα κινήθηκε κι ο Γερμανός έφυγε στο βάθος του δρόμου. Σηκώθηκα μ’ ένα ανυπόφορο πόνο στα πισινά μου και κλαίγοντας πήρα τον ανήφορο της οδού Δερβενακίων για το σπίτι. Η Ματώ, μόλις με είδε σ’ αυτό το χάλι ξαφνιάστηκε, φοβήθηκε και με ρώτησε:
“Τι συνέβη και είσαι έτσι, παιδί μου;” “Με χτύπησε ένας Γερμανός” της είπα. “Πού” “Να, εδώ με κλότσησε δυνατά και πονάω ακόμα.” “Γιατί σε κλότσησε;” “Δεν ξέρω.” “Γύρνα να σε δω, παιδί μου.” Γύρισα, της έδειξα τον πισινό μου κι αυτή έβγαλε μια κραυγή απελπισίας. “Τώρα κατάλαβα” είπε.
Τι είχε συμβεί; απλώς φορούσα ένα κοντό παντελόνι, που το είχε ράψει η ίδια η Ματώ από ένα γερμανικό σακί. Στο πίσω μέρος ακριβώς στον ποπό μου υπήρχε σε στάμπα το σήμα του αγκυλωτού σταυρού δηλαδή γι’ αυτούς η γερμανική σημαία. Το είδε φαίνεται ο Γερμανός, έδωσε τη δική του εξήγηση και θέλησε με την παραλίγο θανατηφόρα κλοτσιά του να σώσει την τύχη της καταρρέουσας Γερμανίας, χτυπώντας ανελέητα τον πισινό μου […]
Αυτά μου αφηγήθηκε ο Γιάννης Φύτρας.
Περιγραφή:
[…] Πρωτοτυπία σημαίνει το αυθεντικό, όχι το κλεψίτυπο. Σημαίνει την ειλικρινή, ατόφια έκφραση του συγγραφέα και όχι τη μίμηση. Αυτή είναι ο μεγάλος εχθρός, η βαριά σκιά, που κρύβει το δρόμο της δημιουργίας και δίνει τόπο στην εύκολη, πλατιά λεωφόρο των μικρών και των μεγάλων ολισθημάτων.
Ένας κόκκος πρωτότυπης, αληθινής γραφής, αξίζει περισσότερο από ένα τεράστιο απόθεμα κλεμμένων ιδεών και «εμπνεύσεων.»
Ο αληθινός συγγραφέας προτιμά να ματώσει στην προσπάθεια παρά ν’ αφεθεί στο πουπουλένιο στρώμα έτοιμων διαλογισμών και μύθων.
Γράφει, δεν αντιγράφει. Ικανοποιείται απ’ το μικρό φως της δικής του λάμψης παρά από την κλεψίτυπη φωταψία ενός δανεισμένου κειμένου, που του ανοίγει διάπλατα τις εισόδους της εύκολης προσπέλασης σε απαγορευμένους, ξένους χώρους συγγραφικής δραστηριότητας. Το μυαλό του συγγραφέα πρέπει να βρίσκεται συνέχεια σε συναγερμό. Ν’ αφομοιώνει ο ίδιος την ουσία των πραγμάτων και των γεγονότων, που συμβαίνουν δίπλα του και μακριά του. […]
Ο “Συγγραφέας” ίσως είναι το μοναδικό βιβλίο στο χώρο της ελληνικής λογοτεχνίας με αυτόν ακριβώς τον τίτλο. Δεν ξαφνιάζει όμως μόνο ο τίτλος αλλά και το περιεχόμενο. Πρόκειται για δοκίμιο με πολλές αιχμηρές παρατηρήσεις, που αφορούν τον εν Ελλάδι κόσμο των συγγραφέων, των εκδοτών, των κριτικών της λογοτεχνίας και της διαχείρισης γενικότερα του βιβλίου. Με βασικές θεματικές την Έμπνευση, την Πρωτοτυπία και Ύφος, τη Γλώσσα, που καλύπτουν τον κύριο κορμό του δοκιμίου αυτού, ο Λ. Φ. αποτολμάει και εντάσσει στον κόσμο της συγγραφικής δραστηριότητας και το χαρακτηρισμό «διαπλοκή» με όλες τις παρενέργειες του, εστιάζοντας το λόγο του κυρίως στη λογοτεχνική κριτική και στον τρόπο διακίνησης του βιβλίου στην ελληνική αγορά.