ΕΛΠΙΔΑ

Η Ελπίδα, μια δειλή φίλη ήταν μόνο·
Καθόταν έξω απ’ του θηρίου το κλουβί,
Της μοίρας μου το τόξο επιτηρώντας,
Σαν άντρας άκαρδος.

Άσπλαχνη ήτανε στο φόβο της·
Μια μέρα απελπισίας στο κελί
Τη γύρεψα εκεί έξω να τη βρω,
Μα έστρεψε αλλού το πρόσωπό της!

Σαν ψεύτικος φρουρός κι άπιστος φύλακας,
Και μέσα στη διαμάχη, για ομόνοια ψιθύριζε·
Θα τραγουδούσε όσο θα ‘κλαιγα·
Και αν άκουγα, θα σώπαινε.

Ψεύτικη ήταν κι αδυσώπητη·
Όταν οι τελευταίες μου χαρές σωριάστηκαν,
Ως και η Λύπη είδε, μετανιώνοντας,
Τα θλιβερά και σκόρπια λείψανά τους·

Η Ελπίδα όμως, που ο ψίθυρός της
Βάλσαμο θα ‘ριχνε στο φρενιασμένο πόνο μου,
Άνοιξε τα φτερά της, στα ουράνια χάθηκε.
Έφυγε, και ποτέ πια δεν ξαναγύρισε!